Gat in mijn hand…

 

… ik heb een gat in mijn hand! dat zeggen ze allemaal! Mijn vrienden en vriendinnen, familieleden; ieder in een licht andere toon maar elk van hen met een niet te verhullen, zichtbaar genoegen, anderen deelachtig te maken van dit gewichtige feit. En mensen smullen ervan, of ze je nu kennen of niet. Heerlijk toch, die ‘tekorten’ in anderen waardoor je jezelf weer zo’n goed mens gaat voelen (werkt voor mij ook!).

 

Julian, mijn mentor door de jaren heen, maakte eens het grapje: ‘meisje, jij hebt een gat in je hand, dat is zo groot, dat ik me afvraag waar die vingertjes van jou nog aan vastzitten!’. Aangezien ik niet gespeend ben van enige zelfspot voelde ik mij geroepen dit zinnetje bij wijze van grap wel eens te vertellen. Maar ja, je bent wat je gelooft, en hoe meer mensen dat met je geloven, hoe harder dat beeld geschapen wordt. En zo groeit dat gat bepaald niet dicht, nee eerder parallel aan het gat in de ozonlaag.

 

Bovendien volgde op het grapje van Julian nog een opmerking, en om een of andere duistere reden herhaalde ik die zelden of nooit. Hij zei namelijk dat het verder niet uitmaakte want ik zou altijd genoeg geld ter beschikking hebben. “Maakt niet uit hoe, op het moment dat het nodig is komt er uit een of andere onverwachte hoek wat binnen”, en zo is het ook altijd geweest.

 

Natuurlijk was ik gewoon kwaad dat, net als een extraatje binnenkwam terwijl ik blut was, mijn auto weer kapot ging. Zo bleef het er dan bij dat ik quite speelde met mijn geld in plaats van een dagje lekker winkelen of een leuke nieuwe aanschaf die altijd wel op mijn lijstje staat. En ik dacht wel eens, “stel dat dit niet gekomen was dan had je pas echt een probleem, maar niet als hoofdgedachte”. Gek he? Terwijl het toch eigenlijk kleine wondertjes op zich zijn, als je iedere keer weer opnieuw wordt gered door de gong. Verder wilde ik als rechtgeaarde Nederlander altijd een buffer, als reserve voor dit of dat of om een of ander voor te kopen (hoezo buffer?).  Maar als ik die gedachte even loslaat moet ik bekennen dat ik het tot nu toe nog altijd – soms met de nodige vindingrijkheid en wat kunst- en vliegwerk hier en daar - gered heb.

 

Wat is nu de boodschap, zul je je afvragen? Tja, die is er niet echt . Tenzij het feit dat je dingen moet loslaten om ze echt te kunnen krijgen nog nieuws voor je is. Ik heb het proefondervindelijk vast kunnen stellen, op nagenoeg alle levensgebieden die er zijn. Maar niet zonder er meteen bij te leren dat het in theorie prima werkt, maar dat de praktijk heel wat weerbarstiger is.

 

januari 2003