Zhivago II

 

 

Als ik de tonen hoor weerklinken

van deez’ weemoedig melodie

Raakt zij het diepste van mijn ziel

 

Terwijl mijn geestesoog

de beelden ziet

 

Van graven, dood en eenzaamheid

En door verdriet verteerde harten

 

En zo spoorrails zich niet kruisen

als zij ons wegvoeren van huis

Zal het noodlot ons steeds tarten,

brengt het ons nimmermeer bijeen