Het zonzoutgebleekt drijfhout
markeert stil wit het gouden strand.
Vreemd universum, met als enig houvast
de druk van haar redders hand.

Onderstromen voerden weg
vervóerden met sirenenzang
en spoelden hier vervolgens aan.

Hij droeg haar als een drenkeling,
weg van haast verdronken vloed,
hun verleden in zeegroen vergaan.

Zilvervaren ‘luikt, ontkrult
waar lotsbestemming mee ontvouwt;
hun samensmelting voorbestemd?
Waar onbekend voelt blind vertrouwd.