… wacht ver wacht ver wacht ver wacht ver ...

 

 

 

de avond valt sluiplangzaam en

dan heel traag de nacht

het meisje zucht, ze lijdt,

ze doet niets, nee, zij wacht

 

 

al vanmorgen bij ‘t ontwaken,

van spanning veel te vroeg

zinderde stille verwachting

die haar op vleugels droeg

 

 

geen chat, geen sms gehad

of een enkel woord per mail

het meisje slikt en schraapt

haar inmiddels droge keel

 

 

een auto remt, rijdt door

stil zwijgt de telefoon

tijd tikt, voedt zelfverachting,

onzekerheid en hoon

 

 

een hoopvol hart

raakt triest bezwaard

dacht ze nu écht

ik ben hem waard

 

 

in zíjn stad in hun stamcafé

bralt híj dronken met zijn vrienden mee