Rots

als mijn droomkasteel afbrokkelt
wat zeker leek, teloor wil gaan
er dreigend scheuren craqueleren
in ‘t fundament van mijn bestaan

en ik niet meer weet waarheen

als het laatste straaltje licht
door storm en wolken wordt verhuld
en alles donker, somber kleurt
wanhoop zich om mijn zinnen krult

ik mij zo verloren meen

als iemand die een goede vriend
dan toch een ware vijand blijkt
en met beminnelijke lach,
mij sluw een roemer gifwijn reikt

alles niet is zoals het scheen

als ik dan neerstrijk aan je oevers
rotsvaste steun die jij me bent
vleugels waaronder ik mag schuilen
wijl je mijn kracht en zwakte kent

dan ben ik niet meer echt alleen